صادق هدایت – کافه گیتی

فقط یک رفیق درست حسابی گیرم آمد، اونم هوشنگ بود… حالا تو آسایشگاه مسلولین خوابیده تو مطبعه «بهار دانش» بغل دست من کار می کرد. یک مرتبه بیهوش شد و زمین خورد. احمق روزه گرفته بود. دلش از نا رفت. بعد هم خون قی می کرد. از اونجا شروع شد. چقدر پول دوا و درمان داد، چقدر بیکاری کشید و با چقدر دوندگی آخر تو آسایشگاه راهش دادند. مادرش این مایه را برای هوشنگ گرفت تا به یک تیر دو نشان بزنه. هم ثواب هم صرفه جویی خوراک، این زندگی را مشتری های «کافه گیتی» برای ما درست کردند.

تو دنیا اگر جاهای مخصوصی برای کیف و خوشگذرونی هست، عوضش بدبختی و بیچارگی همه جا پیدا میشه. اون جاهای مخصوص مال آدم های مخصوصیه، پارسال که چند روز پیشخدمت «کافه گیتی» بودم، مشتری های چاق داشت. پول کار نکرده خرج می کردن.