ملک الشعرا بهار

ای دیو سپید پای در بند!	ای گنبد گیتی! ای دماوند!
از سیم به سر یکی کله خود	ز آهن به میان یکی کمر بند
تا چشم بشر نبیندت روی	بنهفته به ابر، چهر دلبند
تا وارهی از دم ستوران	وین مردم نحس دیومانند
با شیر سپهر بسته پیمان	با اختر سعد کرده پیوند
چون گشت زمین ز جور گردون	سرد و سیه و خموش و آوند
بنواخت ز خشم بر فلک مشت	آن مشت تویی، تو ای دماوند!
تو مشت درشت روزگاری	از گردش قرنها پس افکند
ای مشت زمین! بر آسمان شو	بر ری بنواز ضربتی چند
نی نی، تو نه مشت روزگاری	ای کوه! نیم ز گفته خرسند
تو قلب فسردۀ زمینی	از درد ورم نموده یک چند
شو منفجر ای دل زمانه !	وآن آتش خود نهفته مپسند
خامش منشین، سخن همی گوی	افسرده مباش، خوش همی خند
ای مادر سر سپید! بشنو	این پند سیاه بخت فرزند
بگرای چو اژدهای گرزه	بخروش چو شرزه شیر ارغند
ترکیبی ساز بی‌مماثل	معجونی ساز بی‌همانند
از آتش آه خلق مظلوم	وز شعلۀ کیفر خداوند
ابری بفرست بر سر ری	بارانش ز هول و بیم و آفند
بشکن در دوزخ و برون ریز	بادافره کفر کافری چند
ز آن گونه که بر مدینۀ عاد	صرصر شرر عدم پراکند
بفکن ز پی این اساس تزویر	بگسل ز هم این نژاد و پیوند
برکن ز بن این بنا، که باید	از ریشه بنای ظلم برکند
زین بی‌خردان سفله بستان	داد دل مردم خردمند

ای کوه سپیدسر، درخشان شو	مانند وزو شراره افشان شو
ای رنگ‌پریده کوه دمباوند	مریخ رخ و سهیل دندان شو
ای شیر سپید خفته در وادی	آن یال فرو فشان خندان شو
زان یال سپید، نیش‌ها بنمای	تیره گر عیش و نوش تهران شو
ای قلۀ کوه‌، آتش‌افشان کن	وی‌ قلعه ری‌، به خاک یکسان شو
شهر ری بی‌هنر فریسۀ تو است	ای شیر بر این فریسه غران شو
انگیزۀ کیفرا! دماوندا!	بسم‌الله‌، بر مثال و فرمان شو
وبرانگر هفت حصن غبرا باش	بر همزن چار آخشیجان شو
ای تیغۀ که بجوش و طغیان کن	ای خطۀ ری بجنب و لرزان شو
ای ابر سیه بسان غربالی	بر پهنۀ ری سرشک‌ ریزان شو
ای نار سعیر کوه از آن غربال	آویخته بر مثال باران شو
ای سیل سرشک آتشین‌، از کوه	بگرای و ز دیده سوی دامان شو
ای خاره‌، درون کورۀ برکان‌	بگداز و ز تیغ کوه غلطان شو
زی اوج گرای و ناگهان بترک	خاکستر گرم فرق دونان شو…