من از هیچ کس باکی ندارم، از فلک نمی‌ترسم. ببینید منو توی کافه‌ها راهم نمی‌دهند، من توی خیابان لاله‌زار و اسلامبول نمی‌تونستم واستم، جای من این کوچه‌های سر قبر آقاست. عوضش نوکر خودم هستم، هیچی ندارم که ازم بتونند بگیرند.

من از هیچ کس باکی ندارم، از فلک نمی‌ترسم. ببینید منو توی کافه‌ها راهم نمی‌دهند، من توی خیابان لاله‌زار و اسلامبول نمی‌تونستم واستم، جای من این کوچه‌های سر قبر آقاست. عوضش نوکر خودم هستم، هیچی ندارم که ازم بتونند بگیرند.

گاهی اتوموبیل‌ها هنوز پر نشده بود و اجبارا به زور اوقات تلخی مسافرین تا نزدیک چهارراه حسن‌آباد می‌رسید، در این صورت شاگرد شوفر البته کاملا مواظب بود که کجا مسافری می‌خواهد سوار شود. اتفاقا اگر نمی‌دید، شوفر می‌گفت: «حواست کجاست؟ یالله ده شاهی را بینداز تو.» و یا «ده شاهی را از سر راه بردار» […]

بعدها فروغ و مادرش را در «کافه لاله‌زار» گاهی با چادر و یا بی‌چادر می‌دیدیم. مادر فروغ روی هم رفته بی میل نبود دخترش را جا بیندازد. خسرو خوشگل و از خانواده خوب بود. حالا او کار و پول نداشت این مهم نبود…. بعدها هم گاهی فروغ که محل ما را می‌دانست، تنها به کافه […]