رضا ساروقی که با هم تو چاپخانه «بدخشان» کار می کردیم، حالا صفحه بند شده، دماغش چاقه. من همیشه بی تکلیفم تا خرخره ام زیر قرضه، هروقت هم کار دارم مواجبم را پیشخور می کنم.

در را باز کردند، مرد پشت رل نشست و از خانه بیرون آمد در کوچه‌های پیچاپیج دربند، الهیه، زعفرانیه، سعدآباد روی زمین آماده روییدن در معرض نسیم پاک روزهای آخر زمستان ماشین سواری کردند.

در را باز کردند، مرد پشت رل نشست و از خانه بیرون آمد در کوچه‌های پیچاپیج دربند، الهیه، زعفرانیه، سعدآباد روی زمین آماده روییدن در معرض نسیم پاک روزهای آخر زمستان ماشین سواری کردند. یکی دو بار در هفته دیداری با آقای رامبد داشت، در خانه‌ای نزدیک دربند، دنج و قدیمی، سراسر نمای بنا تا […]

در ابن بابویه یک حجره دارند، مقبره خانوادگی، نسل در نسل آنجا به خاک سپرده می‌شوند، سه قرآن خوان گرفتیم. یکی قرار است تا ایشان زنده هستند (اشاره‌ای به مرد جوان کرد) قرآن بخواند مقرری بگیرد.

سوار ماشین شد، در کوچه پسکوچه‌ ها برف‌های سایه‌خیر کثیف و خاکستری، پوشیده از شتک گل، تدریجا وا می‌رفتند، دوباره تهران پیش چشمش بود، زیر دود و آفتاب رو به مرکز شهر می‌رفت، در میدان فردوسی آقای اسکویی کنار دکه مجله‌فروشی ایستاده بود.